Heidi Seraphim

The Poetry Of Nature, 2021
Medium: Photo collage, 80 x 80cm

Λουλούδια γυρεύαμε σε κήπους ξένους.
Εξωτικούς κοκοφοίνικες κ’ ανθισμένες μπουκαμβίλιες
Και δεν είδαμε πως η δική μας η αυλή είχε πάρει να μαραθεί.
Στην φορμόλη να κολυμπούνε οι μνήμες
και τα άνθη να επιπλέουν σε μια λίμνη μακρινή.
Σ’ ένα βάζο σφάλισες τ’ αρώματα,
Για να μαγειρεύεις (?) σε δύσκολους καιρούς.
Και όταν τα μάνταλα άνοιξαν,
δεν  ήξερες κατά που να κινήσεις.
Ήταν μόνο η αρχή της μεταμόρφωσης, άκουγες.
Η φύση όμως ξέρει καλά, όσα εσύ λησμονείς.
Τώρα στάζει πορφύρα και γαλάζιο στο μουντό γκρι
και ας κρατάς ένα ρολόι που ο Χρόνος θαρρείς και κατάπιε τη Λήθη.
Η μεταμόρφωση έχει αρχίσει.  

We were seeking for flowers in foreign gardens…
exotic coconut trees and blooming gardenias,
without noticing that our courtyard had begun to wither.
Memories are swimming in the odour of formalin
and flowers are floating in a distant lake.
You trapped the aroma in a crystal jar,
With the wistful longing to a safe companion in difficult times.
And when they unlocked the latches,
you couldn’t move…
‘It is just the beginning of the metamorphosis’ they whispered.
But nature speaks well the poem you have long forgotten.
Look how scarlet and light blue are now dripping on the hazy gray palette
Let go of the watch that you harbour,
as if the Time has swallowed the Oblivion.
The metamorphosis has started.
Look. 

Artist Statement 

With a collage of photos, in this particular composition, I wanted to give emphasis on nature’s ability not to stop evolving and rising, despite the natural disasters or the human intervention. I aimed to point out nature’s identification with the human existence during and after covid.